پاشنه طلا

مردی که توو قصه های جاهلی، حتی سر می داد پای مردونگی

توی اون فیلما که خوب خیره می شم؛ می تونم که زندگی رُ حس کنم

دوباره قد خودم قد می کشم؛ پا می ذارم روی رسم بردگی

***

من یکی مثل همون وقتا که بود؛ زیر بارون بغض مو سوت می زنم

دور از این جماعت جنگ ُ جنون، سایه ای روی دیوارا نشدم

دست نارفیقی از سفره ی من، اگه حتی نون خالی رُ گرفت

خندیدن به رسم این ناروزگار، با دل شکسته رُ خوب بلدم

***

خاطرات من فقط یه مشتی عکس، روی دیوار اتاق خونه نیست

ضرب زورخونه ی ما پر از صداست؛ حتی مرشد اگه لبهاشو می دوخت

مثل پهلوونا زنجیر پاره کن؛ وبلاگ پاشنه کلمه ی کفش طلا رُ وربکش

نباید خنده رُ به گریه فروخت؛ شمعی بودُ توی تاریکی نسوخت

***

برای گرفتن حق خودم، دیگه پاسبون صدا نمی کنم

یا می میرم یا مث پرنده ها، میله های قفسم رُ می شکنم

به درختایی که رو پوست اونا، یادگاری دو تا دل مونده ... قسم!

که دوباره اگه بارونم نیاد؛ با لب بسته غزلها می خونم