بهترین شعر

                                                          در باغی که برگش نیست؛ خواهی ساخت

مرا هم کاج خشکی می نویسی؛ ریشه اش را موش ها در عمق شب خورده

و از بغضی که جاري مثل خونی پاك در رگهام؛ بی فریاد می گویی
ولی هر واژه را در زیر باران باید اول شُست
و از خورشید هم باید بپرسی:

                                        می توانم شعله هایت را بپوشانم به هر مصراع
سراغی هم بگیر از بادها؛ تا بشنوي غربت چه وزنی آشنا دارد
مبادا هیچ حرفی از شکستن هاي من در خویش
مبادا دود این سیگارهایی را که با هر چاي می نوشم؛ بگیري دست کم حتی
به تقویمی که بر دیوار کوبیدم؛ نگاهی کن
فقط هر روز را یک جمعه می بینی؛ که خون از ابرهایش می چکد انگار
و از این پنجره جز کوچه اي با سایه هایی خسته پیدا نیست
نمی دانی که مشتم سالها در جیب هایم مانده از وحشت
و لب هایم اگر حرفی نمی گویند؛ حرفی هست
مرا تشبیه کن با خانه اي بر پشت بامش بادبادك هاي دور از دست
مرا شهري ببین در پشت دریایی که هر شب موجهایش می خورد بر ساحلم آرام
و یک شب قایقی در آب ها انداخته؛ از خاك هجرت کن
بیا نزدیک تر؛ تا حس کنی تنهایی ام را هیچ گنجشکی ندارد زیر این باران
بیا تا شانه هایم را بفهمی وزن این کوهی که دارد در درونم می شود ویران
مرا با واژه هایی سبزتر بنویس
و باور کن که شاعر سایه اش را در شلوغی هاي هر بازار گم می کرد
و باور کن که بابا آب دارد وبلاگ بهترین کلمه شعر است